Filmvoorstelling: Julie zwijgt

Een Vlaamse film en een culturele opdracht voor Nederlands. Dat samen met een 1+1-actie in de cinema, trokken we eropuit om de veelbelovende nieuwe film van Leonardo van Dijl Julie zwijgt te gaan bekijken. Ah ja, de popcorn en ijspralines niet te vergeten.

Julie zwijgt – dat mochten we duidelijk best letterlijk nemen. Het is een enorm stille film: trage scènes, een langzame verhaallijn, momenten waarin mijn gedachten misschien toch afdwaalden naar andere to-do’s in mijn hoofd. Tegelijkertijd zijn er beelden die ontzettend krachtig zijn, die nieuwsgierigheid oproepen over het hoe en waarom, en emoties die van het scherm spatten en door de traagheid en stilte extra binnenkomen. Het geeft als kijker een andere dimensie. Er is veel ruimte gelaten om zelf te voelen en om scènes echt binnen te laten komen.

Het was geen feel-good film. Het was eerder een confrontatie met hoe onze mooie wereld er soms helemaal niet mooi uitziet, vooral op plekken waar je juist het meeste vertrouwen zou moeten hebben. Het kwam extra hard binnen door het besef dat ik zelf ooit dat meisje in de sportclub ben geweest. Dat meisje die zowel op school als in haar hobby’s haar uiterste best deed om niemand teleur te stellen en te gehoorzamen aan wat er van haar verwacht werd. Zou ik anders gehandeld hebben in diezelfde situatie? Zou ik mijn dochter kunnen beschermen en weerbaar maken om nee te zeggen?

De poster van de film zei al heel veel. Hoe woorden en beelden elkaar kunnen tegenspreken. Hoe hard Julie aan het roepen was, zonder dat er geluid te horen was. Hoeveel pijn ze leed, zonder dat de wonden benoemd werden. Hoe krachtig communicatie kan zijn in al zijn facetten. Een rode draad doorheen heel de film.

Het is een film die in de hogere jaren van het secundair onderwijs zeker aan het programma zou mogen toegevoegd worden. Ik zou er zelf een reflectie-opdracht aan koppelen, waarin leerlingen mogen nadenken over wat er achter de woorden schuilt, wat niet uitgesproken durfde te worden.

De film is niet voor iedereen weggelegd. Je moet je kunnen openstellen voor een diepere, rustige ervaring, voor het binnenlaten van emoties.

Ik ga de film niet meteen opnieuw bekijken. Toch begrijp ik de keuze om deze film in te zenden voor de Oscars. Wat de regisseur hier neerzet met amper woorden, weinig tot geen achtergrondmuziek en toch zoveel gevoel, is knap werk en absoluut een Oscar waard.

De gevoelens en beelden zullen blijven hangen. Maar de volgende keer wil ik mijn popcorn kunnen opeten zonder bang te zijn om iemand te storen.