Kleine overwinningen

Ik ben geen boekenlezer. Dus gezien het gigantische gamma dat voorhanden is, ben ik heel blij met de voorgestelde lijst. De titel is voor mij dan vaak het eerste waar ik op snuffel. Hoewel dit boek me toch had overtuigd in combinatie met de cover: een papa met zijn kindje. Ja, lap, gevoelige snaar geraakt en de voelsprieten staan op scherp. Misschien is het hormonaal bepaald, gezien de zwangerschap, of door de twee jonge kindjes die hier al rondlopen, maar die sturen momenteel zowat mijn hele wereld. Iedere dag overwinnen die dappere vriendjes heel wat ‘eerste keren’. En als mama of als gezin zijn er ook al wel wat overwinningen waarvoor we onszelf gerust wat vaker een schouderklopje mogen geven.

Het boek had mijn aandacht al meteen. Daarnaast is het een graphic novel, en aangezien we hier nog steeds op mijn cultuuravontuur zijn, vond ik het weer een extra stap richting het verruimen van mijn rugzakje, aangezien ik daar nog nooit van gehoord had. Het leest enorm vlot. De avonturen waren niet zo fantasierijk als in mijn Jommekes-tijd, de tekeningen niet zo kleurrijk, maar de inhoud is des te meer kwetsbaar. Het is een verhaal dat inspeelt op de herkenbare gevoelens van machteloosheid als mama of papa in het ouderschap. Moeilijke thema’s zoals autisme worden aangehaald zonder hier al te veel educatief op in te gaan.

Kleine overwinningen vertelt het verhaal van een vader en zijn zoon, met al zijn ups en downs. Het boek gaat over de zoektocht waarbij de vader probeert zijn zoon te begrijpen, vooral gezien de uitdagingen die voortkomen uit zijn autisme. Het komt binnen als een eerlijke weergave van de dagelijkse onzekerheden die ouderschap met zich meebrengen: zorgen, twijfels, maar ook de momenten van kleine overwinningen. De vader probeert zijn zoon het beste te geven, informeert zich, test dingen uit of schrapt zijn strategie opnieuw. Naast het autisme botst hij soms ook op zijn eigen onzekerheden.

Waar vroeger in voorleesverhalen of sprookjes een moraal verborgen zat, is de moraal in dit boek vast en zeker: als ouder probeer je het ook maar, telkens vanuit de visie dat jij je kind het best kent. En die bevestiging mag op dit moment misschien wel wat vaker komen. Want er heerst best wel een hoge prestatiedruk als mama om het perfecte speelgoed, de mooiste traktaties, de meest milde opvoedingsstijl en de origineelste weekendactiviteiten te voorzien. Daarnaast liggen de verwachtingen voor kinderen ook heel erg hoog, zowel sociaal-wenselijk als prestatiegericht. Daarin worstel ikzelf regelmatig tussen wat er volgens de maatschappij verwacht wordt van hoe kinderen reageren, in hoeverre je kinderen moet forceren in het stellen van bepaalde gedragingen, of tot waar je mag gaan om niet als ‘helikoptermoeder’ bestempeld te worden, omdat je bezig bent met het mentale welzijn van je kindjes.

En dit alles dan nog zonder de stempel ‘autisme’. Het was een boek van met de neus op de feiten gedrukt te worden.

Ik weet niet of ik het boek specifiek zou gebruiken tijdens mijn lessen Nederlands. Voor mij komen er heel wat herkenbare gevoelens en hersenspinsels bij kijken, waar de maturiteit van leerlingen mogelijk nog niet zo ver staat. Het leest heel vlot, en het kan zeker voor kinderen met, of broers of zussen van kinderen met autisme een verrijking bieden. Gelinkt aan lessen rond ‘labels’ zou dit ook een absolute meerwaarde kunnen zijn. Heel vlot, heel herkenbaar, heel pakkend, des te meer omdat de papa zelf voor de illustraties heeft gezorgd. Mooi.